Het moois dat we delen

In het stadje waar Soumia en Luc wonen, speelt het leven zich voornamelijk af aan de schoolpoort, bij de plaatselijke kruidenier én op het voetbalveld. Soumia en Luc wonen in dezelfde buurt, maar kennen elkaar niet. Zij probeert met de moed der wanhoop het verleden achter zich te laten. Hij leeft in en met het verleden. Wanneer ze elkaar bij toeval leren kennen, komen ze voor verscheurende keuzes te staan.

Een beklijvend verhaal over hoe je het leven weer oppakt na een ingrijpende gebeurtenis.

Fragment

"Het is de eerste keer dat ik mijn slaapkamer weer in het volle daglicht zie. Alles in deze ruimte is precies zoals ik het me herinner, en toch is alles veranderd. Levenloos. Kil. Alsof hier nooit iemand werd grootgebracht, alsof hier nooit iemand heeft gehuild of gelachen. Alsof alles vergeten moest worden. Ik lig op bed en luister naar de stilte waar ik de afgelopen jaren zo naar heb verlangd. Maar nu hunker ik vooral naar geluid dat het leven normaal maakt. Alledaagse geluiden waar ik vroeger wakker mee werd. Die mijn huis mijn thuis maakten. De voetstappen van moeder. Het gekletter van glazen, kopjes en borden. Ook warmte heeft een geluid. Je kan het niet beschrijven, maar je hoort onmiddellijk wanneer het er niet meer is.

Als het had gekund, had ik de zon verboden ooit nog op te komen. Ze schijnt met overtuiging mijn slaapkamer binnen en herinnert me eraan dat ik bij de levenden hoor. Maar het lukt me niet uit bed te komen. Ik draag een joggingbroek, een trui en sokken, mijn radiator staat op de hoogste stand, de warme zomerdagen zijn ingetreden en toch lijkt het hier te vriezen. Ik wil uit bed komen, maar ik weet niet wat ik erna moet doen. Wat het vervolg is. Leven is nog nooit zo niet-vanzelfsprekend geweest. Zolang ik blijf liggen, heb ik het gevoel dat ik het leven niets verschuldigd ben. Dat ik niemand iets verschuldigd ben."